Alfred Schreuder doet zijn verhaal: 'Chronische stress werd me bijna fataal' | OneFootball

© IMAGO

Alfred Schreuder kende zeer stressvolle periodes als trainer in Nederland, waar hij onder meer FC Twente en later Ajax onder zijn hoede had. De 52-jarige oefenmeester is nu werkzaam in de Verenigde Arabische Emiraten bij Al-Nasr, waar hij door heftige gebeurtenissen rond zijn gezondheid voetbal niet meer als eerste prioriteit ziet. In gesprek met De Telegraaf doet Schreuder zijn verhaal.

Na zijn loopbaan als speler, die hij in januari 2009 afsloot bij Vitesse, bleef hij bij diezelfde club nog een half jaar in dienst als assistent trainer. Dezelfde functie vertolkte hij bij FC Twente, waar hij in het seizoen 2014/15 als eindverantwoordelijke voor de groep kwam te staan. Hierna keerde hij weer terug als assistent. Eerst van Julian Nagelsmann bij TSG Hoffenheim en later van Erik ten Hag bij Ajax, waar hij na een dienstverband bij Club Brugge in de zomer van 2022 terugkeerde in de rol van hoofdtrainer. Het avontuur op eigen benen in de Johan Cruijff ArenA werd geen succes en na een half jaar werd Schreuder de laan uitgestuurd.

In de zomer van 2023 kreeg Schreuder de kans om aan de slag te gaan in het Midden-Oosten, waarbij ook direct alarmbellen afgingen toen hij een gezondheidscheck liet doen. "Tijdens een lunch met mijn neven vroegen zij: je bent nu 50 en gaat naar een ver land, waarom laat je niet een keer een bodyscan maken?", vertelt Schreuder. "Dat heb ik uiteindelijk bij Prescan in Baarn gedaan. Uit de fietstest kwam dat ik fysiek heel fit was, maar een flutter had, zoals dat heet. Mijn hart sloeg elke vier seconden over."

Wat volgde was een uitgebreid vervolgonderzoek. "Uit die scans bleek dat ik een TIA (een voorteken van een herseninfarct, red.) had gehad", blikt Schreuder terug. "De arts vroeg me of er het afgelopen anderhalf jaar een moment was geweest dat ik zichtproblemen had, omdat ze rechtsachter in mijn hersenen, het zichtgedeelte, een witte vlek zagen."

Uit die scans bleek dat ik een TIA (een voorteken van een herseninfarct, red.) had gehad

- Alfred Schreuder

Opeens vielen de puzzelstukjes in elkaar voor Schreuder, die ook vertelt over een moment tweeënhalf jaar geleden toen hij bij Club Brugge trainer was. "Ik was nog even wat aan het werk, maar op een gegeven moment keek ik op mijn telefoon en kon ik mijn berichten niet meer lezen", vertelt Schreuder. Ik schrok, ben even rustig gaan zitten, pakte de krant, maar die kon ik ook niet lezen. Alle letters stonden door elkaar. Na tien minuten was mijn zicht weer goed."

Destijds sloeg hij geen alarm en bleven de klachten ook weg. "Ik voelde me eigenlijk gewoon goed. De volgende dag ook, dus ik heb tegen niemand iets gezegd. Achteraf is dat misschien niet slim, maar ik dacht helemaal niet aan iets ergs", aldus Schreuder, die na de scans een verklaring kreeg. "Er was een bloedprop vanuit mijn hart naar mijn hersenen geschoten, doordat mijn hart niet regelmatig pompte."

Schreuder kreeg bloedverdunners toegeschreven en ging in VUMC te Amsterdam de verdere medische molen in, waarbij nog meer aan het licht kwam. "Daar bleek dat ik ook nog een andere hartritmestoornis had: boezemfibrilleren. Daar ben ik afgelopen voorjaar, op 6 juni, succesvol aan geopereerd", vertelt Schreuder. "De hartritmestoornis is weggebrand, de boezem verkleind, het hart slaat niet meer over en ik voel me eigenlijk hartstikke goed. De doktoren zeiden dat ik, zeker met het beroep dat ik uitoefen en in mijn toen instabiele privésituatie, geluk heb gehad."

De oorzaak van de fysieke ongemakken van Schreuder waren voor de doktoren meer dan duidelijk. "Chronische stress... Die is funest voor het hart", verklaart de oud-voetballer, die beaamt dat hij veel te verduren heeft gehad met het onder meer het overlijden van zijn dochter Anouk en zijn scheiding. "De dood van Anouk heeft een heel grote rol gespeeld. Alleen iemand die dat ooit zelf heeft meegemaakt, kan zich voorstellen wat het verlies van een kind doet. Uiteindelijk zijn mijn ex-vrouw Esther en ik er sterk uitgekomen, maar het blijft gewoon heel zwaar. Elke dag voel je het gemis."

"Er is geen handboek voor om die pijn te verwerken. Iedereen doet dat op zijn eigen manier", aldus Schreuder. "Ik heb me op mijn trainerscarrière gestort en maakte dagen van zestien uur. Werken, werken, werken. En ik was niet veel thuis. Ik verwijt het mezelf niet, maar misschien had ik het achteraf wel anders gedaan. Esther en ik hebben een goede relatie. Dat is heel fijn, ook voor de kinderen die nu echt voor alles gaan."