Eerbetoon aan Ove Kindvall: 'Ove, oh Ove, blijf toch bij ons' | OneFootball

Het is soms moeilijk te begrijpen hoe het beeld van een voetballer ontstaat. Nog ondoorgrondelijker wordt dat beeld als de speler vertrekt of stopt. Ove Kindvall is misschien wel het ultieme voorbeeld van een speler wiens nalatenschap nog groter werd vanaf het moment dat hij de deur van De Kuip definitief achter zich dichttrok.

De aanvaller van weleer is helaas overleden. Bijna zestig jaar na zijn eerste doelpunt voor Feyenoord geldt hij nog steeds als vergelijkingsmateriaal voor spitsen in het heden. Alleen een spits van absolute wereldklasse kan zo’n indruk achterlaten. Als eerbetoon aan Kindvall kijken we terug op zijn prestaties en waarom hij nooit vergeten mag worden.

Van Norrköping naar Rotterdam

In 1966 viel Kindvall op tijdens een oefeninterland tussen Zweden en het grote Brazilië van Pelé. Tegen al die sterren stond een tengere spits zijn mannetje. Met twee doelpunten haalde hij zelfs ''de Nederlandse televisie, de NOS of zoiets'', zoals hij het zelf zei. Of Feyenoord hem puur op die beelden scoutte, is niet bekend, maar het moment van zijn komst was vermoedelijk geen toeval.

Kindvall verkeerde in absolute topvorm bij zijn club IFK Norrköping. In zijn afscheidswedstrijd werd hij op de schouders gehesen door zijn ploeggenoten - een voorbode van wat hem in Rotterdam te wachten stond. Samen met landgenoot Harry Bild werd hij in het centrum van de aanval geposteerd in zijn debuut tegen Sparta, slechts drie dagen na zijn transfer.

Een stroeve start

Dat eerste duel eindigde in een doelpuntloos gelijkspel, waarbij een treffer van Kindvall wegens hands werd afgekeurd. In de eerste maanden van het seizoen 1966-1967 had hij duidelijk moeite met de aanpassing aan zijn nieuwe omgeving. Soms speelde hij zelfs in het tweede elftal. Toch werd al snel duidelijk dat Feyenoord een geweldige spits had binnengehaald. In zijn eerste veertien Eredivisiewedstrijden scoorde hij dertien keer. Na dat seizoen vertrok zijn Zweedse aanvalspartner Bild terug naar Zweden. Waar sommigen vreesden dat dit een aderlating zou zijn voor de naar zijn vaderland gehechte Kindvall, bleek het tegendeel waar.

In het seizoen 1967-1968 werd hij als enige echte spits opgesteld en schoot hij uit de startblokken: twintig doelpunten in veertien wedstrijden, op weg om het record van 43 doelpunten van Coen Dillen te verbreken. Het Legioen was verliefd. Maar plots stokte de productie. Vier maanden lang scoorde hij slechts twee keer in alle competities. Vanaf april hervond hij zijn vorm en sloot het seizoen af met zes doelpunten in zes wedstrijden.

Zo ontstond de mythe van de 'winterdip van Ove', Volgens Kindvall zelf had dat niets met het weer te maken, maar met mentale druk. ''Alleen al het denken dat ik weer in de malaise zou komen, zorgde ervoor dat het bijna altijd gebeurde.'' In Zweden werd tussen december en maart niet gevoetbald, wat volgens sommigen zijn ritme brak. De cijfers ontkrachten dat beeld deels. In 1968-1969 was hij ook in de wintermaanden trefzeker: zestien van zijn competitiedoelpunten maakte hij in die periode.

Europese glorie

Dat seizoen won Feyenoord de dubbel. Een jaar later veroverde de club zelfs Europa. In de competitie bleef Kindvall trefzeker, ook in de winter. In de Europacup I stokte het even: tussen de openingsrondes en de finale scoorde hij slechts één keer. Maar in de eindstrijd tegen Celtic maakte hij het belangrijkste doelpunt uit de clubgeschiedenis.

Na een vrije trap van Israël, voorafgegaan door oogcontact tussen beiden, belandde de bal achter de verdediging. Een Celtic-verdediger greep de bal met zijn handen, maar deze belandde tegen Kindvalls schouder. In één vloeiende beweging nam hij de bal mee en tikte hem koel over keeper Evan Williams. Hij juichte nauwelijks, maar werd door ploeggenoten op de schouders gehesen – richting de voetbalhemel. Dat doelpunt bezorgde Feyenoord de Europa Cup I en gaf Kindvall voor altijd een plek in de geschiedenisboeken.

Ondanks af en toe kritiek op zijn stabiliteit, werd hij drie keer topscorer van de Eredivisie - een unicum in de moderne geschiedenis van Feyenoord. In zijn laatste wedstrijd, waarin het kampioenschap van 1971 werd gevierd, klonk luid uit De Kuip: “Ove, oh Ove, blijf toch bij ons.” Maar Kindvall vertrok terug naar Zweden. Een mythe was geboren.

Kindvall was geen spelmaker als Van Hanegem of Van Persie, maar hij had een unieke gave: het feilloos kiezen van het juiste moment om diep te gaan. Hij dook vaak uit het niets op achter de defensie, was snel, moeilijk te achterhalen en genadeloos in de afronding. Technisch begaafd, koel in de afwerking en in staat om met souplesse tegenstanders te passeren. Een veelzijdige spits, maar bovenal een ongekende afmaker.

Kindvall zal nooit vergeten worden. Niet alleen door dat ene doelpunt in Milaan, maar door alle doelpunten die hij voor Feyenoord maakte. Hij blijft één van de grootste spitsen die de club ooit heeft gekend. ''Ove, oh Ove, blijf toch bij ons.''